Zatrzymać chwile...

Jesień zawsze nastraja mnie tak trochę wspominkowo- rozrachunkowo. Mam wrażenie, że czas nabrał takiego przyspieszenia, że już tego nie ogarniam. Daty się zacierają, wspomnienia nie zawsze lokują się we właściwy czas i miejsce.Świadomość, że każdy dzień, który zostawiam za plecami był jedyny i niepowtarzalny, sprawia, że choć maleńką jego część chciałabym zatrzymać.
Ostatnio mój nastoletni syn został zapytany przez nauczycielkę niemieckiego, jaki zawód mama wykonuje i jakie ma hobby? I tu,kobita zabiła mu klina! Właściwie banał, ale jak tu wybrać z różnych aktywności rodzicielki te właściwe?  Oczywiście, jak rasowy facet wybrał te najmniej istotne dla mnie, którymi nawet niespecjalnie chciałabym się chwalić....Tak po cichu to mam nadzieję, że wybrał te, bo wiedział jak o nich opowiedzieć po niemiecku, ale kto go tam wie.. Byłam troszeczkę rozczarowana, ale potem stwierdziłam, że przecież tak naprawdę moje dzieci widzą mnie jak szyję( bez przyjemności), maluję( z dużą przyjemnością), robię biżuterię, z obłędem w oczach "dekupażuję" wszystko co mi się nawinie pod rękę( na szczęście ten amok trochę już się wycisza....), fotografuję wszystko co się rusza i nie tylko, a w tak zwanym międzyczasie pojawiają się kolejne mniejsze lub większe pasje- wariacje na temat. I jak to biedne dziecko ma się w tym odnaleźć? Moja druga połowa chyba już nawet nie próbuje, tylko z godnym podziwu spokojem znosi kolejne moje pomysły i czasem pomaga w realizacji. Chyba już się pogodził z tym, że jestem niereformowalna...i trochę jak ta kobitka z żartu:
"Co pani robi?
-tańczę, śpiewam, haftuję...
-Ależ, cóż Pani plecie?!!
-Plotę,szyję, garnki lepię..."
(;