Obserwatorzy

piątek, 31 grudnia 2010

Coś się kończy, coś się zaczyna....

 


Od wielu lat, z niezmienną przyjemnością, słucham płyt  "Starego Dobrego Małżeństwa". Kiedyś, dzięki  nim odkryłam dla siebie Stachurę, trochę później,  wiersze Adama Ziemianina. Właśnie słowami jednego z wierszy tego poety chciałabym Wam złożyć życzenia Noworoczne :

Daj nam miłości
pełną garść
Na chwilę - Boże
zwolnij czas

Niech nie ucieka
tak jak mgła
Niech się dodaje
dzień do dnia

Czasu Ci Boże
nie ubędzie
Ty wszystko możesz
jesteś wszędzie

A nam się przyda
taka chwila
Żeby nad życiem
się zatrzymać
                                          

Daj nam oddechu
pełną garść
Na chwilę - Boże
zwolnij czas

Niech choćby czasem
maj nam trwa
Tyle co stycznie
trzy lub dwa

                                            
Adam Ziemianin
 

Dużo dobrego czasu dla siebie i dla bliskich , oraz Miłości w różnych odcieniach na każdy dzień Nowego Roku!
 
 

Bajkowo- zimowo...





  Nieszczególnie lubię zimę. Powiem więcej, ja zimy organicznie nie znoszę. Jednokolorowa, częściej szara niż biała. Zimna, jak to zima. Śliskie, niebezpieczne drogi, mokre nogi i czerwony nos- to tylko niektóre z wątpliwych atrakcji zimowych. Najchętniej przespałabym ten czas i obudziła się wczesną wiosną. W dzieciństwie bardzo lubiłam śnieżne zimy, szaleństwa na górce do późna wieczora z innymi dziećmi  i  powroty do ciepłego domu, gdzie zaopiekowana przez mamę, piłam ciepłą herbatę, a na kaloryferze suszyły się mokre ubrania.
Wczoraj  udało mi się na chwilę zimą na nowo zachwycić. Zimą bajkową, słoneczną, skrzącą się malutkimi gwiazdeczkami, z niebem jak pogodne morze. Zresztą sami zobaczcie:






 






wtorek, 28 grudnia 2010

Święta, święta i po.....

  

Tak jak wszystkie wydarzenia w naszym życiu, na które z utęsknieniem czekamy, tak i te święta już za nami. I oczywiście jak zawsze stało się to za szybko. Pogoda w wigilię spłatała nam figla,  bo termometr w nocy pokazywał 12 stopni w plusie! Ale już następnego dnia zima się ocknęła i wróciła w pełnej krasie. Znowu mamy za oknem biało wszędzie.....i zimno jak w zimie:):):) Trzeba chyba tę zimę pokochać, bo nie sposób wciąż narzekać ;)






Dojadamy jeszcze resztki słodkości, ale ponieważ cała nasza piątka jest słodyczolubna, wszystko znika w błyskawicznym tempie:)
No, ale na szczęście, zostało kilka zdjęć, więc chociaż wzrok można sycić:):):)
Pierniki pieczołowicie lukrowane przez Maję, z niewielkim wkładem pracy chłopców, którzy ze znacznie większym entuzjazmem teraz je pochłaniają. Na stole dominowały  piernikowo-  makowo-serowe klimaty. Pachniało cynamonem, miodem i bakaliami.......najcudowniejszym zapachem świąt. Cóż, musimy zaczekać rok, by znów poczuć ten niepowtarzalny zapach i smak Bożego Narodzenia.






czwartek, 23 grudnia 2010

Świętaaa!!!!





Takie prościutkie przemyślenie
na Święta w głowę mi się wwierca,
że każde Boże Narodzenie
to jest pytanie o kształt serca

Gdy złączy nas stajenka cicha,
czujemy jedną chwilkę małą,
że nasze serce jeszcze dycha,
że nie ze wszystkim nam stwardniało,

że został mały punkt, szczelina,
gdzie się choć jedna iskra złoci,
od której nagle się zaczyna
płomyk nadziei i dobroci.

Spójrz: znowu mamy po lat siedem,
w kolebce Panna Syna pieści,
w krąg jest inteligencka bieda,
ale stół biały wszystkich zmieści.

Jest przy nim nas gromadka liczna
i chociaż goło, lecz wesoło,
i Twoja Matka - jaka śliczna!-
ściska się z Tobą pod jemiołą.

 
Pamiętasz to? Poczułeś dreszcze?
To znaczy, że nie zginiesz w tłumie.
Wzruszyłeś się? Pożyjesz jeszcze
i sercem parę słów zrozumiesz,         

bo jest w tym chyba jakaś racja,
że Święta w białych pól kobiercu
to jest magiczna operacja
czyniona na otwartym sercu.

Z tym sercem zawsze stara bida,
stwardniałe, zimne, ciężko chodzi,
więc taki zabieg mu się przyda
na Święta, gdy się Chrystus rodzi.

Nim się kłopotów zwali tyle,
co zawsze były, są i będą,
otwórz swe serce i na chwilę
spróbuj podleczyć je kolędą...     

( W. Młynarski - Wiersz na Boże Narodzenie)


 Chyba nic więcej nie trzeba dodawać.......... Pozdrawiam Wszystkich bardzo światecznie!


niedziela, 19 grudnia 2010

Coraz bliżej świąt....




Święta, mimo śniegu po kolana, zbliżają się dużymi krokami. I to nie dlatego, że już od listopada słucham kolęd w hipermarketach( bez entuzjazmu, delikatnie mówiąc),  ani nie dlatego, że coraz więcej spotkań tzw. opłatkowych w różnych instytucjach, często nazywanych nie wiedzieć czemu wigiliami, ani nie dlatego, że w sklepach coraz więcej ludzi pędzących z obłędem w oczach w poszukiwaniu prezentów, jakichkolwiek, najlepiej w promocji, szybko i dużo..........Jakaś zbiorowa histeria.....
Na mojej lodówce, jak co roku pojawiła się kartka z planem działań przedświątecznych, a to właśnie znaczy, że święta tuż:):):)...Trochę prac porządkowych scedowałam na synów moich dorodnych :):),  trochę obiecał przejąc mój Marcin, a resztę podzieliłam sobie sprawiedliwie na nadchodzące dni, tak by czerpać z tych przygotowań trochę radości.  Wszak podobno "oczekiwanie wyznacza godziny radości w naszym życiu" :):)..
   Pierniczki kruszeją  w puszkach, kiełbaski figowe się suszą,  dekoracje świąteczne już gotowe, nawet choinka już stoi od wczoraj,  okna czekają na lepszą pogodę, i jeszcze parę potraw w kolejce do zrobienia za dni kilka...
Przy okazji robienia kiełbasek figowych, trochę refleksji się pojawiło wieczorową porą. Te kiełbaski figowe to wbrew pozorom, nic z tzw. Konkretów, tylko Słodycz w pełnym tego słowa znaczeniu. Robi się je bardzo prosto:
14 dkg fig mielonych
14dkg orzechów włoskich( pół porcji siekanych, pół porcji mielonych)
8 dkg cukru pudru
1 żółtko
 2 łyżeczki rumu
wszystko razem wymieszać, uformować wałeczki. Obtoczyć w cukrze- krysztale i zostawić na co najmniej tydzień do wysuszenia. Podawać pokrojone w cieniutkie plasterki.

   Przepis na ten smakołyk dostałam od Busi mojego męża. W jej domu,na święta były zawsze.
To pierwsza wigilia bez Busi... Drobniutka, z zawsze nienaganną fryzurką srebrnych włosów, niezwykła, pełna ciepła osoba. Kochana przez wszystkich, którym dane było ją kiedykolwiek spotkać.  Busia była dowodem na to, że Anioły czasami schodzą na ziemię i tak zwyczajnie, bez wielkich fajerwerków żyją wśród nas. Roztaczała wokół siebie aurę spokoju, poczucia bezpieczeństwa, niezmiennych zasad i pełnego miłości  stosunku do drugiego człowieka... Dlatego  gromadziła wokół siebie tylu różnych ludzi: małych i dużych.... Dlatego każdy z nas choć na moment w święta chciał z nią pobyć, porozmawiać, posłuchać...
Maleńka, krucha Busia z ogromnym sercem...Wielu z nas będzie brakowało jej pięknych, niesztampowych życzeń świątecznych ( nigdy o nikim nie zapominała), ciepłego uśmiechu, pyszności, którymi nas raczyła, ale nade wszystko OBECNOŚCI...
W moim zeszycie z przepisami, dużo jest takich opatrzonych dopiskiem "Od Busi". I w tym roku będą na naszym swiatecznym stole jej kiełbaski figowe, pasztet.... Taki maleńki ślad jej obecności.
Ponieważ  tak wiele osób ma ją w swoim sercu wierzę, że jak zawsze będzie z nami i w tym roku dzielić się bielutkim opłatkiem...

wtorek, 14 grudnia 2010

Cukini czar...


   Moje dzieci, a zwłaszcza córka, bardzo lubią ciasto marchewkowe. Mimo, że niestety, nie należą do roślinożernych. Papryka czerwona i ogórek kiszony to szczyt ich warzywnych możliwości! Kilka ładnych  lat byłam wegetarianką, jednak żadne z trójki moich dzieci, że nie wspomnę męża, nie odziedziczyło tego  pociągu do zielonego. Może przyjdzie z czasem...Ale marchewkowe ciasto lubią! A ostatnio przebiło go ciasto z cukinią. Zniknęło błyskawicznie! Polecam, bo łatwe, szybko się robi, a jeszcze szybciej zjada :) ....i mam poczucie, że przemyciłam w nim trochę zdrowego...).



Przepis banalny:
Składniki
3 jajka
1,5 szklanki cukru
3/4 szklanki oleju
ok. 2 szklanek startej na grubych oczkach cukinii ze skórką
1 łyżka cynamonu
1 cukier waniliowy
2 łyżeczki proszku do pieczenia
3 szklanki mąki
Solidną garść rodzynek, pestek dyni, żurawiny, skórki pomarańczowej, słonecznika itp.( to te zdrowe akcenty, bo cukinia po pieczeniu już chyba nie ma zbyt wiele do zaoferowania :))

Jajka z cukrem utrzeć. Stopniowo dodawać olej. Następnie cukinię, mąkę z proszkiem do pieczenia, cynamon, cukier waniliowy i bakalie. Wszystko potraktować mikserem. Wyłożyć keksówkę papierem do pieczenia, wylać ciasto i piec w piekarniku z termoobiegiem w 180 stopniach przez ok.50 minut. Przed wyjęciem sprawdzić patyczkiem czy ciasto jest upieczone.
Na górę cukier puder i na stół!
Smacznego!




niedziela, 12 grudnia 2010

Biżuteria jeszcze w jesiennych kolorach

  Za oknem tylko jeden kolor, który przykrywa wszystko... Mój nastrój też trochę w tej tonacji...


 
  Przekornie więc, tutaj dziś  kolorowo! A to, za sprawą biżuterii, która powstała,  by cieszyć oko i dodać odrobinę energii  w ten szaro- bury czas... Myślę, że nie tylko ja jej potrzebuję " jak kania dżdżu" (:
   Trochę gorącej czerwieni, żar pomarańczy, błękit ciepłych mórz....i Już! (;