"Nietykalni"

  Jakoś wolno rozkręcam się po świętach. Co nie znaczy, że nic nie robię. Kilka rzeczy czeka na wykończenie:), ale mam wyraźnie zwolnione obroty. To co za oknem, ma niestety duży w tym udział, bo bez światła ledwo ciągnę:)
Wczoraj w związku z tym, bez żalu za świeżym powietrzem, poszłam sobie z Marcinem do kina na film "Nietykalni".

Muszę napisać choć parę słów o tym filmie, mimo, że ostatnio dość sporo się o nim mówi i pewnie każda z Was już co nieco słyszała. To francuskie kino, w najlepszym wydaniu. Temat już może trochę ograny, choć scenariusz oparty na autentycznej historii: milioner ulega wypadkowi, w wyniku którego zostaje całkowicie sparaliżowany. Szuka kolejny raz osoby, do codziennej opieki. Chęć odmiany, ciekawość, sprawia, że zatrudnia kogoś, kogo raczej nikt rozsądny, do takiej pracy by nie zatrudnił:). Facet z przeciwnego bieguna. Różni ich właściwie wszystko: Wiek, pochodzenie społeczne, intelekt, zainteresowania, doświadczenia życiowe, nawet kolor skóry. Mimo to tworzy się między nimi niezwykła relacja, porozumienie dusz. To wszystko jednak opowiedziane jest w tak cudowny sposób, pozbawiony patosu i wielkich słów.

  Niektóre dialogi doprowadzają do płaczu, ale ze śmiechu:). Na dodatek to film, który chyba trafia do każdego. Mój 16-to letni syn też był nim zachwycony i nawet zaskoczył mnie swoimi bardzo dojrzałymi uwagami, o które chyba bym go nie posądzała:):). Z całego serca polecam i podpisuję się pod stwierdzeniem, że ten film to doskonały antydepresant. Może w tym tkwi jego fenomen i to, że na całym świecie obejrzało go już miliony widzów. Potrzebujemy chyba czasami w świecie pośpiechu, gonitwy za kasą, karierą, zobaczyć drugiego człowieka niespiesznie, bliżej i bez zbędnych ozdobników. Wtedy, chć na krótki moment, udaje nam się też spotkać z samym sobą. Czego życzę wszystkim, którzy jeszcze tego filmu nie widzieli....a powinni:):):)

I jeszcze, z ostatnich moich kinowych zachwytów, tkwi we mnie od jakiegoś już czasu film "Róża". Totalnie inny niż "Nietykalni". Po tym pierwszym, wychodzisz z kina z uśmiechem na twarzy i radością w środku, po drugim z kamieniem w okolicy żołądka i potrzebą zaczerpnięcia świeżego powietrza.

 Ale warto przeżyć ten film, mimo ciężkiego tematu. Między wierszami, można znaleźć prawdy uniwersalne. Cudowna, mocna rola Marcina Dorocińskiego i piękna Agata Kulesza.Słyszałam gdzieś, jak mówiła, że to jedna z najważniejszych ról w jej życiu i rzeczywiscie, zagrała ją perfekcyjnie. Straszne, przerażajace czasy, podobnie jak w filmie, o którym kiedyś pisałam: "W ciemności".

 Wydaje się, że wtedy ludzie musieli być silniejsi, twardzi, niezłomni, ale przecież byli dokładnie tacy sami jak my dzisiaj. ani lepsi, ani gorsi. TACY SAMI.

To tyle na dziś moich kinowych refleksji. Ilustracją niech będą kwiaty, które czasami potrafią opowiadać o emocjach więcej niż najpiękniejsze słowa. Interpretację pozostawiam  Wam:)