Cóż, od mistrzów akwareli dzielą mnie lata świetlne, więc z pokorą przyjmuję nawet ten niezamierzony efekt:)
środa, 4 lutego 2015
Akwarele
Cóż, od mistrzów akwareli dzielą mnie lata świetlne, więc z pokorą przyjmuję nawet ten niezamierzony efekt:)
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Ależ piękne! To musi być wspaniały moment, tak przyglądać się gdy z kolorowych przenikających się plam powstaje takie cudo. A pamiętasz o moich akwarelkach?
OdpowiedzUsuńPozdrawiam serdecznie:)
Iwonko, koniecznie spróbuj. Z przenikających się plam nie zawsze powstaje cudo:), ale efekt terapeutyczny gwarantowany:). Co do akwarelek, napisałam już maila do Ciebie:)
UsuńPozdrawiam:)
Akwarela to trudna sztuka, ale u Ciebie pięknie wygląda.
OdpowiedzUsuńIm dłużej je maluję tym trudniejsze się wydają:)Ale to wciąż jeszcze nie ten efekt jakiego bym sobie życzyła:)
UsuńSerdeczności, dla Ciebie, Basiu:)
Maluj, maluj dalej!
OdpowiedzUsuńLubię akwarele. Są takie delikatne . Pozdrawiam.
OdpowiedzUsuńJa też:)
UsuńTo mistrzostwo! Mi daleko i chyba nigdy...ale lubię akwarele :)
OdpowiedzUsuńPiekne powojniki!
Dzięki:)Spróbuj, może się zaskoczysz?:)
UsuńLata świetlne!? Przecież Twoje obrazy są cudowne!!
OdpowiedzUsuńDzięki:) Ale swoje wiem:)
UsuńPiękne :)) takie nostalgiczne ...mi sie poprawia nastrój od samego patrzenia ;-))
OdpowiedzUsuńTo największy komplement:)
UsuńTa ostatnia boska! Nie mogę sie napatrzyć
OdpowiedzUsuń